Met een bonzend hart druk ik op de deurbel. Ik kijk nog snel naar links, waar mijn mede-canvasser me bemoedigend toeknikt. Dan horen we gerommel achter de deur. Iemand doet open. Daar gaan we.
"Hoi, ik ben Eefje. Ik ga komende tijd in gesprek met mensen, omdat ik veel zorgen maak over de thema's waarop Nederland zo verdeeld lijkt. Daarom wil ik graag even met je praten over ons migratiebeleid. Heb je daar even de tijd voor?"
Zo begon mijn eerste deep canvas gesprek. Het blijft spannend, het aanbellen. Maar achteraf vraag ik me telkens af waar ik me nou zorgen over heb gemaakt. In gesprek met elkaar, dat is toch de normaalste zaak van de wereld?
Niet iedereen wil in gesprek. Sommige mensen hebben geen tijd, of gewoon geen zin. Sommige mensen denken dat ze er niet genoeg vanaf weten. Sommige mensen denken dat we in discussie willen. Dan zeg ik dat ik daar niet voor aanbel. "Ik ben gewoon benieuwd hoe je erover denkt".
Dan verandert er iets. De deur gaat ietsje verder open. Mijn buurtgenoot deelt hoe die erin staat. Waar die zich zorgen over maakt. Een aantal open vragen later komen we aan bij het persoonlijke verhaal.
Aan het eind van het gesprek staan we lachend, en een beetje ongemakkelijk, tegenover elkaar aan de deur. "Wat vond je van het gesprek?" vraagt mijn mede-canvasser aan onze buurtgenoot. "Het heeft me nieuwe inzichten gegeven. Migratie is zo'n belangrijk thema, maar toch praat ik er niet over met vrienden en collega's. Dat is toch vreemd?"
Ik gloei van trots. Dit is waar ik het voor doe.
